Bichon Frise

Pochodzenie – Francja i Belgia!

Wrażenie ogólne: żywy, figlarny piesek, żwawy chód, kufa średniej długości; długa korkociągowato skręcona, bardzo miękka sierść przypomina futro kozy mongolskiej. Głowa noszona dumnie i wysoko, oczy ciemne, wesołe i pełne wyrazu.

Głowa: czaszka dłuższa niż kufa, głowa proporcjonalna do tułowia.

Nos: nos zaokrąglony, czarny o delikatnej ceracie, lśniący.

Wargi: cienkie, raczej suche, jednak mniej niż u schipperke, warga górna opada tylko na tyle, że zakrywa dolną, jednak nigdy nie jest ciężka lub obwisła; wargi zwykle czarne aż po kąty wargowe; dolna warga nie może być cięższa też niewidoczna, nie może też być delikatna ani odsłaniać błon śluzowych, gdy pysk jest zamknięty.

Zęby: zgryz nożycowy, tzn. siekacze żuchwy zachodzą za siekacze szczęki tak, że ich przednia ściana opiera się lekko o tylną ścianę górnych siekaczy.

Kufa: kufa nie może być gruba ani ciężka, nie może jednak być wąska. Policzki są płaskie i niezbyt umięśnione. Stop niezbyt silnie zaznaczony, bruzda między łukami brwiowymi nieznacznie widoczna.

Oczy: ciemne, z jak najciemniejszymi obwódkami, kształtu raczej okrągłego, nie migdałowe; nie są osadzone skośnie. Wesołe, niezbyt duże, nie ukazujące białkówek. Nie są tak duże i wypukłe, jak u gryfonika belgijskiego czy pekińczyka; oczodół nie płytki. Gałka oczna nie może zbyt wystawać.

Czaszka: dość płaska w dotyku,jednakże szata wywołuje wrażenie, iż czaszka jest okrągła.

Uszy: zwisające, obficie okryte delikatną, skręconą, długą sierścią, podane nieco do przodu kiedy pies nasłuchuje, jednak w taki sposób, że przednia krawędź dotyka czaszki i nie odstaje ukośnie. Płat ucha nie może – jak i pudli – sięgać nosa, lecz do połowy długości kufy. Uszy są jednak delikatniejsze i nie tak szerokie, jak u pudli.

Szyja: dość długa, noszona wysoko i dumnie, łukowata węższa przy czaszce, stopniowo rozszerza się i łagodnie przechodzi w obręcz barkową. Jej długość wynosi w przybliżeniu jedną trzecią długości tułowia (proporcja 11 cm :33 cm w wypadku psa o wzroście 27 cm) – szczyt łopatek traktuje się jako podstawę.

Łopatka: jest dość ukośna, nie wystająca, wydaje się takiej, samej długości co kość ramieniowa, około 10 cm. Nie odstaje od tułowia, szczególnie łokcie nie są odstające.

Kończyny: oglądane z przodu – zupełnie proste i prostopadłe, delikatny kościec, śródręcze krótkie i oglądane z przodu – proste, zaś z boku bardzo lekko ukośne. Czarne pazury preferowane – jest to jednak ideał trudny do uzyskania.

Klatka piersiowa: dobrze rozwinięta, mostek wyraźnie zaznaczony, żebra rzekome zaokrąglone i nie kończące się gwałtownie, klatka piersiowa jest raczej głęboka.

Słabizny: dobrze podciągnięte; skóra delikatna i nie luźna, dająca wrażenie elastyczności.

Lędźwie: szerokie i dobrze umięśnione, lekko wysklepione. Miednica szeroka, zad lekko zaokrąglony. Ogon osadzony nieco niżej linii grzbietu niż u pudla.

Uda: szerokie i muskularne, podudzia ukośne. Stawy skokowe również bardziej ukątowane niż u pudla. Łapy mocne.

Ogon: zwykle jest noszony wysoko i wdzięcznie zagięty, noszony równolegle do kręgosłupa, nie zakręcony, nie cięty i nie może dotykać grzbietu, jednakże obfity włos ogona może opadać na grzbiet.

Pigmentacja: preferowana ciemna pigmentacja skóry pod białym włosem, genitalia pigmentowane są na czarno, niebiesko lub w kolorze beżowym.

Maść: czysto biała Szata: delikatna, jedwabista. Bardzo luźne, korkociągowate loki przypominające włos kozy mongolskiej. Nie leży płasko, a nie nie jest sznurowata, długość 7-10 cm.

Pielęgnacja: przed wystawami można lekko uporządkować owłosienie łap i kufy.

Wymiary: wysokość w kłębie nie powinna przekraczać 30 cm; niewielki wzrost psa jest cechą pozytywną przy ocenie.