Ten najmniejszy z pudli nie ustępuje swoim większym kuzynom w zaletach charakteru i urody. Pudel toy jest żywy jak iskierka, figlarny i inteligentny

Pudle są rasą bardzo starą. Ich pochodzenie ginie w pomroce dziejów. Tak naprawdę nie wiadomo nawet z jakiego kraju pochodzą, choć oficjalnie uznano je za rasę francuską. Poza Francuzami do pudla przyznają się chętnie również Niemcy, Hiszpanie, a nawet Włosi. Sama nazwa „pudel” ma źródłosłów niemiecki i pochodzi od „pudelin”, co oznacza „chlapanie się w wodzie”. W języku francuskim rasa ta nosi nazwę „caniche”, co oznacza „psa na kaczki”. Pudle bowiem wywodzą się od psów myśliwskich oraz pasterskich. Za jednego z przodków pudli uważa się barbeta – starą francuską rasę psa myśliwskiego o podobnej szacie. Jest niezaprzeczalnym faktem, że pudle wykorzystywano jako psy pracujące, aportujące strzeloną zwierzynę. Pracowały także jako psy cyrkowe oraz szukające trufli. Wcześnie trafiły na salony i stały się faworytami arystokracji. Tak więc, podczas gdy jedni przedstawiciele tej rasy pławili się w luksusach, innym przyszło nieraz ciężko zarabiać na swoje utrzymanie.

Młody i stary

Spośród czterech istniejących dziś pod względem wzrostu odmian pudla (duży, średni, miniaturowy i toy), toy jest z jednej strony najmłodszy, a z drugiej najstarszy. W Anglii i Francji od wieków istniał tzw. pudel truflowy – mały pies wykorzystywany do wywąchiwania trufli. Mógł on mieć niewielką domieszkę krwi teriera, jednak uważa się, że mógł być wczesnym przodkiem dzisiejszego toya. Psy te występowały zwykle w umaszczeniu białym, ponieważ trufli szukano głównie nocą. Do I połowy XX wieku pudle truflowe stanowiły osobną rasę. Wtedy to skrzyżowano je z małymi pudlami miniaturowymi (istniejącymi od XVIII w.), żeby wytworzyć współczesnego toya.
Popularność pudli miniaturowych i toyów stopniowo rosła w XX wieku. Pudel miniaturowy jest obecnie najpopularniejszą odmianą, toy natomiast jest wciąż względnie rzadki. W Polsce jest zarejestrowanych około pół setki pudli toy. W niektórych krajach krzyżuje się obie odmiany między sobą, a nawet tam, gdzie się tego nie czyni, w jednym miocie mogą przyjść na świat pieski obu wielkości.

Dla aktywnych

Dość trudno jest dziś utrzymać pożądaną wielkość i typ toya ze względu na jego rozmiary. Niezależnie od wielkości, pudle uważane są za jedne z najbardziej inteligentnych psów. Stanley Coren w swojej książce „Inteligencja psów” wymienia je na drugim miejscu pod względem inteligencji użytkowej (w tym przypadku największe znaczenie przywiązuje się do łatwości szkolenia psa na potrzeby człowieka). Podczas gdy rankingi takie nie powinny być traktowane zbyt dosłownie – trudno przecież zmierzyć dokładnie coś takiego jak inteligencja – niewątpliwie w przypadku pudli jest w tym dużo racji. Psy te dobrze nadają się dla początkujących właścicieli. Nie są trudne w ułożeniu. Oczywiście, jak żadna z ras, nie nadają się dla każdego. Właściciel pudla powinien zapewnić mu zajęcie umysłowe, bo choć nie jest to pies o tak dużej potrzebie aktywności jak niektóre owczarki czy psy myśliwskie, jest to jednak, wbrew powszechnemu mniemaniu, typ psa sportowego, który nie lubi się nudzić. Pudel z radością będzie uczył się poleceń, aportował piłeczkę czy odbywał długie spacery.

Niedocenione

Pomiędzy pudlami różnych wielkości istnieją oczywiście pewne różnice temperamentu. Pudel duży, choć kocha aktywność, jest najbardziej wytworny i dystyngowany. Toy znajduje się na przeciwnym biegunie, jest ruchliwy i bardzo wesoły. Nie jest przy tym tak szczekliwy, jak niektóre inne małe psy. Pudle miniaturowe i toye, dzięki swojej zwinności i podatności na szkolenie, doskonale sprawdzają się w mini agility. Niektóre z nich tak szybko śmigają po torze, że niemal trudno nadążyć za nimi wzrokiem. Wbrew temu, co się powszechnie sądzi, nie są to idealne psy dla starszych ludzi. Dobrze czują się w mieszkaniu, pod warunkiem jednak, że właściciel uwzględni ich potrzebę ruchu i aktywności – choćby było to aportowanie zabawki czy nauka sztuczek. Oczywiste jest, że właściciel pudla, zwłaszcza jeśli chce go wystawiać, powinien być przygotowany na dość żmudną pielęgnację szaty lub też oddawanie psa co pewien czas w ręce fachowca.
W Polsce pudle są wciąż niedocenione. Co gorsza, przez wielu ludzi uważane są nawet za psy głupie, co kompletnie mija się z prawdą i jest dla rasy bardzo krzywdzące. Z pewnością przyczynia się do tego sposób strzyżenia preferowany na wystawach, który jednak ma swoje uzasadnienie historyczne – tak strzyżono psy aportujące z wody. Pod wymyślną fryzurą warto dostrzec doskonale zbudowane, inteligentne zwierzę. Może w końcu i u nas pudle zaczną pojawiać się na zawodach posłuszeństwa czy agility, tak jak to się dzieje w wielu innych krajach świata.