Poodle Toy
Pochodzenie: Francja.
Klasyfikacja: Psy do towarzystwa.
Klasyfikacja FCI: Grupa 9 Psy ozdobne i do towarzystwa. Sekcja 2 Pudle. Nie podlegają próbom pracy.
Zarys historii rasy: Etymologicznie, francuskie słowo “caniche” pochodzi od “cane”, francuskiego określenia samicy kaczki. W innych krajach nazwa rasy jest powiązana z brodzeniem, pluskaniem w wodzie. Oryginalnie pies ten był używany do polowania na dzikie ptactwo wodne. Rasa pochodzi od barbet’a, którego wiele cech zachowała aż do teraz. W 1743 roku pojawiła się w języku francuskim nazwa “la caniche”, określająca sukę rasy barbet. W późniejszym czasie określenia „barbet” i „caniche” /pudel/ stopniowo nabrały odrębnego znaczenia. Hodowcy włożyli wiele ciężkiej pracy w uzyskanie psów w oryginalnym typie i o jednolitym umaszczeniu. Pudel stał się bardzo popularnym psem do towarzystwa z powodu przyjaznego, wesołego i lojalnego charakteru, ale także z powodu czterech odmian wielkości i różnych umaszczeń, które każdy może wybrać zgodnie ze swymi upodobaniami.
Wrażenie ogólne: Średniej budowy pies, z charakterystyczną, kędzierzawą szatą – lokowatą lub sznurową. Ma wygląd psa inteligentnego, zawsze czujnego i aktywnego, harmonijnie zbudowanego, sprawiającego wrażenie eleganckiego i dumnego.
Istotne proporcje:
• Długość kufy stanowi ok. 9/10 długości czaszki.
• Długość tułowia/ mierzona między łopatką, a guzem kulszowym/ przekracza nieco wysokość w kłębie.
• Wysokość w kłębie jest prawie równa wysokości zadu.
• Odległość od podłoża do łokcia stanowi 5/9 wysokości w kłębie.
Usposobienie / temperament: Pies ten znany jest ze swej lojalności oraz łatwości uczenia się i bycia układanym, co czyni go szczególnie miłym psem do towarzystwa.
Głowa: Wyrazista, o prostych konturach, proporcjonalna w stosunku do tułowia. Głowa musi być dobrze wymodelowana i nie może być ciężka, masywna, ani zbyt delikatna.
OKOLICA MÓZGOCZASZKI
Czaszka: Szerokość wynosi mniej, niż połowa długości głowy. Czaszka, widziana z góry, jest owalna w osi długiej i nieco wypukła z profilu. Osie podłużne nieco rozbieżne.
Łuki brwiowe: Umiarkowanie zaznaczone, pokryte długą sierścią. Bruzda czołowa: Szeroka między oczami, zwęża się w kierunku silnie zaznaczonego guza potylicznego (u pudli miniaturowych może być on nieco mniej wyraźny).
Stop: Słabo zaznaczony.
OKOLICA TWARZOCZASZKI
Nos: Dobrze rozwinięty, pionowy profil; szerokie nozdrza. Czarny u pudli czarnych, białych i srebrnych ; brązowy u pudli brązowych ; u pudli pomarańczowo-płowych (morelowych) i czerwono-płowych – brązowy lub czarny.
Kufa: Grzbiet nosa idealnie prosty. Długość stanowi ok. 9/10 długości czaszki. Ramiona żuchwy biegną niemal równolegle. Kufa mocna. Dolny zarys kufy wyznacza żuchwa, nie linia dolnej wargi.
Wargi: Umiarkowanie rozwinięte, dość ściśle przylegające, średniej grubości; górna warga spoczywa na dolnej, nie zwisając poniżej. Czarne u pudli czarnych, białych i srebrnych; brązowe u pudli brązowych. U pudli pomarańczowo-płowych (morelowych) i czerwono-płowych, od ciemnobrązowych do czarnych. Kąciki warg nie mogą być przesadnie zaznaczone.
Szczęka i żuchwa oraz zęby: Zgryz nożycowy. Mocne zęby.
Policzki: Nie wystające, wymodelowane na kościach. Łuki podoczodołowe wymodelowane i umiarkowanie wydatne. Łuki jarzmowe bardzo mało wydatne.
Oczy: Wyrażające żywe zainteresowanie; osadzone na wysokości stopu i lekko skośne. Migdałowatego kształtu. Czarne lub ciemnobrązowe. U brązowych pudli mogą być barwy ciemnego bursztynu.
Powieki: Obwódki powiek czarne u czarnych, białych i srebrnych pudli; u pudli pomarańczowo-płowych (morelowych) i czerwonopłowych mogą być brązowe lub czarne.
Uszy: Dość długie, opadające wzdłuż policzków; osadzone w przedłużeniu linii, rozpoczynającej się od wierzchołka nosa i przechodzącej poniżej zewnętrznego kąta oka; płaskie, rozszerzające się poniżej nasady i zaokrąglone na końcach; okryte długą, falistą sierścią. Płaty uszu powinny sięgać do kącików warg.
Szyja: Mocna, lekko łukowata poniżej karku; średniej długości; harmonijna. Głowa noszona wysoko i dumnie. Bez łałoku; o owalnym przekroju. Długość szyi nieco mniejsza, niż długość głowy.
Tułów: Proporcjonalny. Długość przekracza nieznacznie wysokość w kłębie.
Kłąb: Umiarkowanie rozwinięty. Grzbiet Krótki. Linia grzbietu harmonijna i zwarta. Wysokość w kłębie jest równa wysokości, mierzonej od górnej linii zadu do podłoża.
Lędźwie: Mocne i umięśnione.
Zad: Zaokrąglony, ale nie opadający.
Pierś: Przedpiersie musi nieco wystawać i być położone dość wysoko.
Klatka piersiowa: Sięga dołem do łokcia; szerokość odpowiada 2/3 jej głębokości. U dużych pudli obwód klatki piersiowej, mierzony za łopatkami, musi przekraczać przynajmniej o 10 cm wysokość w kłębie. Klatka piersiowa owalna w przekroju, szeroka w części tylnej.
Brzuch i słabizny: podkasanie zaznaczone, ale nie przesadnie.
Ogon: Osadzony dość wysoko, na poziomie lędźwi. Może być naturalnej długości lub skrócony o 1/3 lub ½ długości, w krajach, w których cięcie ogonów nie jest zabronione. W spoczynku ogon noszony nisko; w ruchu – niesiony ukośnie.
Kończyny przednie: Idealnie proste i równoległe ; dobrze umięśnione, o mocnym kośćcu. Wysokość, mierzona od łokcia do podłoża, przekracza nieco połowę wysokości w kłębie.
Łopatki: Dobrze ukątowane i umięśnione. Łopatka tworzy z kością ramieniową kąt 110°.
Ramię: Długość kości ramieniowej odpowiada długości łopatki. Staw nadgarstkowy: Tworzy przedłużenie przedniej linii przedramienia.
Śródręcze: Silne i – widziane z boku – niemal proste. Przednie łapy: Raczej małe, zwarte, w kształcie krótkiego owalu. Palce dobrze wysklepione i zwarte. Opuszki twarde i grube. Pazury – czarne u czarnych i srebrnych pudli; czarne lub brązowe u pudli brązowych. U pudli białych pazury w całej gamie kolorów – od rogowego po czarny. U pudli pomarańczowo-płowych (morelowych) i czarnych – brązowe lub czarne.
KOŃCZYNY TYLNE: Widziane z tyłu – równoległe ; mięśnie dobrze rozwinięte i wyraźnie widoczne. Staw skokowy dość dobrze ukątowany. Kąty : biodrowo-udowy, piszczelowo-udowy i piszczelowo-skokowy, powinny być dobrze zaznaczone.
Udo: Dobrze umięśnione i silne. Śródstopie: Raczej krótkie i proste. Pudel powinien rodzić się bez palców szczątkowych na kończynach tylnych.
Tylne łapy: Takie, jak przednie.
Chód / ruch: Pudel porusza się lekko i sprężyście.
Skóra: Elastyczna, nie luźna, pigmentowana. Pudle czarne, brązowe, srebrne, pomarańczowo-płowe (morelowe) i czerwonopłowe, muszą być pigmentowane zgodnie z kolorem szaty. U białych pudli pożądana jest srebrna barwa skóry.
Włos lokowaty: Obfity, o delikatnej, wełnistej strukturze, bardzo kędzierzawy, elastyczny i odporny na ucisk dłoni. Powinien być gruby, gęsty, równej długości ; powinien także tworzyć równe loki.
Włos sznurowy: Obfity, o delikatnej, wełnistej strukturze; gęsty, tworzący charakterystyczne sznury, które powinny osiągać długość przynajmniej 20 cm.
Maść: Jednolicie czarna, biała, brązowa, srebrna, morelowa (pomarańczowo-płowa) i czerwona (czerwono-płowa).
Brązowa: Powinna być głęboka, raczej ciemna, jednolita i ciepła. Odcień beżowy oraz jego jaśniejsze pochodne, nie są dozwolone.
Srebrna: Musi być jednolita, głęboka; nie może przechodzić w czerń, ani w biel.
Morelowa (pomarańczowo-płowa): Musi być jednolita; nie może być zbliżona do jasnopłowego, kremowego czy czerwono-płowego koloru.
Czerwona (czerwono-płowa): Musi być jednolita na całym ciele. Absolutnie nie może być zbliżona do pomarańczowo-płowej (morelowej).
Obwódki powiek, nos, wargi, dziąsła, podniebienie, naturalne otwory, moszna i opuszki – dobrze pigmentowane.
WYMIARY
Pudle duże: Powyżej 45 cm do 60 cm, z tolerancją 2 cm powyżej. Duży pudel musi być powiększoną i rozwiniętą kopią pudla średniego, zachowującą jego cechy.
Pudle średnie: Powyżej 35 cm do 45 cm.
Pudle miniaturowe: Powyżej 28 cm do 35 cm. Pudel miniaturowy musi przypominać pomniejszonego pudla średniego, zachowując – na tyle, na ile jest to możliwe – takie same proporcje. Nie może wykazywać żadnych cech skarłowacenia.
Pudle toy: Powyżej 24 cm do 28 cm (pożądany ideał: 25 cm), z tolerancją -1 cm. Toy pudel przypomina pudla miniaturowego i zachowuje te same ogólne proporcje, spełniając wszystkie wymogi wzorca. Wszelkie oznaki skarłowacenia są niedopuszczalne; jedynie guz potyliczny może być słabiej zaznaczony.
